πρωτόχνους

-ουν, και πρωτόχνοος, -οον Α

αυτός που έχει το πρώτο χνούδι («μετὰ τοῡτο καὶ πρωτόχνουν ἄνθος ἥβης», Λουκιαν.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < πρωτ(ο)-* + -χνους (< χνόος / χνοῦς «χνούδι»), πρβλ. πολύ-χνους].